Online werving voor lokale overheden

4 manieren hoe gemeenten mij buiten de deur hielden

Afgelopen jaar hield ik de vacaturesites in de gaten. Ik wilde maar al te graag gemeenten en zorgorganisaties helpen in de coronacrisis. Ik wil niet opscheppen, maar ik ben een catch. Ik ben zowel strategisch als hands-on, kan schrijven, weet van alles over marketing, projectmanagement en development. Ik heb nieuwe diensten uit de grond gestampt en succesvol gelanceerd. Ik heb teams aangestuurd en onwillige personen enthousiast gekregen. 

Marije van der Star

Kortom, wil je in een chaotische tijd iets qua communicatie of digitalisering op poten zetten, dan moet je mij hebben. Maar, de gemeenten wisten me vakkundig te weren uit hun organisatie. 

Zo kregen ze dat voor elkaar.

1. Een vacaturetekst waarbij ik in slaap viel 

Soms klikt ik op een interessante vacature, dacht ik. En dan bleek ik me door een introductie te moeten worstelen van 500 (!) woorden vol jargon en eindeloos lange zinnen. Ik vroeg me vaak af wat de bedoeling was. Mij afschrikken? Hadden ze eigenlijk al iemand op het oog, maar moesten ze verplicht nog een vacature uitschrijven? Hadden ze geen idee wat de functie eigenlijk inhield?

Laat maar, dacht ik maar al te vaak. Door naar de volgende klus. 

2. Een waslijst aan (knock-out) vereisten…

Eigenlijk weiger ik al te reageren op vacatures waar ervaring in een bepaald cms-systeem (wordpress, typo3 etc) een harde eis is. Het zegt namelijk iets over de opdrachtgever, dat die géén idee heeft wat dat inhoudt. Vragen naar een ervaring in bepaald systeem is zoiets als van een taxichauffeur eisen dat hij ervaring heeft in een bmw, in plaats van vragen naar zijn rijbewijs en rijervaring. 

Als ik al afhaak op zoiets kleins, dan haak ik zeker af bij vacatures met een stuk of vijftien (!) abacadabra-eisen als ‘Minimaal 7 van de afgelopen 10 jaar ervaring met de rol en positie van een kennisinstituut in relatie tot beleid of ervaring binnen en complexe organisatie zoals het Rijk’. 

Ik werd regelmatig afgewezen omdat ik niet aan een dergelijke voorwaarde voldeed of nog geen ervaring bij een overheidsinstelling heb, terwijl ik zeker wist dat ik voor de functie geschikt was. Kijken gemeenten dan echt niet verder dan dat? Vers bloed binnenhalen lijkt vooral niet de bedoeling.

3. Onduidelijkheid over de plek waar ik terecht zou komen

Gemeenten laten zichzelf vaak niet zien. Je komt er niet achter wat de sfeer is en wat voor mensen er werken. Zou ik in een enthousiast en innovatief team terecht komen? Of zou het een plek worden waar ik rekening zou moeten houden met politiek en hiërarchie? 

4. Een draak van een sollicitatiesysteem 

Ik ben creatief en wil dat laten zien in mijn cv. Hij is mooi vormgegeven in photoshop en bevat verrassende elementen. Ik ben er trots op en kan hem zo naar je opsturen.

Maar ik heb niet zo’n zin om een account aan te maken op een website voor die ene sollicitatie. Waar vervolgens ook nog een superlang formulier met standaardvragen volgt en waar ik mijn cv alleen als word-bestand mag uploaden. Of erger nog: waar ik mijn cv stap voor stap opnieuw moet opbouwen. 

En nu...

Uiteindelijk heb ik solliciteren bij gemeenten maar opgegeven en kwam ik via een omweg bij Hellopublic terecht. Hier zie ik hoe het ook kan. Ik zag de andere kant van gemeenten. Van gemeenten die wél laten zien wie ze zijn en hoe ze het verschil maken. Die ook kijken naar de kandidaat en wat ze hem kunnen bieden. Ik ontdekte doorzettingskracht, creativiteit en moderne werkplekken. Dus gemeenten: zorg ervoor dat je aantrekkelijk bent om bij de solliciteren én maak het zo makkelijk mogelijk!

Door: Marije van der Star 

 

Terug